Berts moeder, de Joodse schrijfster Ida Vos, schreef het waargebeurde Wie niet weg is wordt gezien. Bert vertelt samen met de musici van Shtetl Band Amsterdam het oorlogsverhaal van zijn Joodse familie en zijn eigen verhaal als kind van Joodse onderduikers tijdens de 2e wereldoorlog.

“Mama, waarom hebben wij zo weinig familie?”

Toen ik zes was, kreeg ik van mijn ouders een heel klein viooltje.
Toen ik zeven was, wist ik al dat mijn moeder iets had meegemaakt dat zó groot was, dat ik er geen vragen over mocht stellen. Toen ik dertien was, kreeg ik van mijn moeder Ida Vos een stapel papier. Het was een manuscript en ik was de eerste lezer. “Hierin staan alle antwoorden”, zei ze. Ik las het in één nacht uit. Toen wist ik eindelijk wat er met mijn familie was gebeurd.

Gelukkig is er ook heel veel mooie en vrolijke muziek, waardoor het verhaal een stuk lichter aanvoelt. Speciaal voor deze voorstelling is een aantal prachtige nieuwe klezmercomposities geschreven.

Deze nieuwe voorstelling is niet alleen een persoonlijk oorlogsverhaal, het gaat ook over het hier en nu. Je ervaart zelf hoe propaganda werkt en hoe makkelijk het is om anderen zwart te maken. Wat gebeurt er als bevolkingsgroepen permanent negatief in het nieuws komen? Geloof jij alles wat je leest, is het eigenlijk wel waar? Bert en de leerlingen gaan direct na de voorstelling hierover met elkaar in gesprek.

 “Zwemmen mag ze niet. Niet omdat ze ziek is, maar omdat ze Joods is. Zo gaat dat tegenwoordig”.

“Ze zou heel hard willen roepen: weten jullie dan niet dat Joodse kinderen niets meer mogen?”.

“Vandaag moet ze voor de eerste keer naar school met een grote gele ster op haar jas”.